A ciencia discrimina as mulleres

o:

A ciencia maltratou ás mulleres. Jocelyn Bell descubriu os púlsares, pero o Nobel de Física levoullo o seu director de tese. Á actual presidenta da Unión Astronómica mandárona a traballar ao despacho do seu marido. Durante décadas, ás que se saían do carril do socialmente aceptado llas torturó inventando enfermidades como a histeria e remedios que pasaban por mutilalas, arrincando órganos das súas entrañas. As mentes (masculinas) máis sesudas desenvolveron teorías para explicar a inferioridad das mulleres e, deste xeito, xustificar a súa sometimiento. Os exemplos do pasado son innumerables.Só o 25% dos investigadores mellor pagados da maior institución científica española son mulleres. Ningunha muller dirixe un organismo público de investigación en España. Os estereotipos seguen sinalando que a ciencia é cousa de homes. Continuamos discriminando e humillando ás deportistas polo seu físico. Lle inculcamos ás nenas que non son tan brillantes como os nenos. O ambiente nos laboratorios segue sendo machista. E John segue sacando mellor nota que Jennifer aínda que a súa currículum sexa o mesmo. ?En definitiva, a pregunta que nos queda tras esta viaxe é si atopámosnos/atopámonos ante exemplos de mala ciencia ou de ciencia ao uso. Si mellorar a ciencia consistirá en eli­minar os sesgos de xénero, si iso é posible, ou si tennos­dremos que reformular outras formas de facer ciencia?. Con esta contundencia conclúe un libro fundamental para entender o problema da desigualdade neste campo, escrito por Eulalia Pérez Sedeño e S. García Dauder, As ?mentiras? científicas sobre as mulleres, recentemente publicado por Catarata. Unha contundencia nada esaxerada tralo detallado repaso que este traballo dá ao machismo que discrimina na ciencia, pola ciencia e grazas á ciencia.Para empezar, Pérez e García mostran no seu libro que os científicos sempre estiveron aí para dar argumentos a quen querían que as mulleres fosen humanos de segunda. ?Admítese polo xeral que nas mulleres están máis fuertemente marcados que nos homes os poderes de intuición, percepción rápida e quizais de imitación; pero polo menos algunha destas facultades son características das razas inferiores e, xa que logo, dun estado pasado e inferior de civilización?, escribía en 1871 Charles Darwin, cuxas teorías serviron para cimentar a idea de que as mulleres eran unha versión menos evolucionada do home, como probaba o feito de que o seu cráneo fose máis pequeno, por exemplo. Este corpus ideolóxico viña de lonxe: ?Aristóteles foi o primeiro en dar unha explicación biolóxica e sistemática da muller, na que esta aparece como un home imperfecto, justifi­cando así o papel subordinado que social e moralmente debían desempeñar as mulleres na polis?, escriben os autores. Tivo que chegar un exército de prestixiosas primatólogas e antropólogas, defende o libro, a tombar o mito evolutivo dos evolucionados cazadores machos que alimentaban ás pasivas femias. Ás mulleres púxollas un chanzo por baixo dos homes e iso aplicábase tamén á ciencia médica. A saúde das mulleres, o coñecemento dos seus corpos e as súas enfermidades, estaba relegado a un segundo plano e circunscrito a un único tema concreto: ?Durante moito tempo supúxose que a «saúde das mulleres» facía referencia á saúde reproductiva, o que incluía a atención ao parto, a anticoncepción, o aborto, o cancro de útero, a síndrome premenstrual e outras enfer­medades específicamente femininas?.