Ada Lovelace, a muller que se inventou a informática
Adoitaban dicir dela os seus contemporáneos que era ?demasiado
matemática?. Ada Lovelace (Londres, 1815-1852) tivo fama de analítica
pero o certo é que a mente da que é considerada como a primeira
programadora da historia nutriuse toda a súa vida de poesía. Filla
lexítima do poeta lord Byron, a súa nai Annabella puxo pés en polvorosa e
abandonou ao bardo tralas súas reiteradas infidelidades. O desengano
era tal que quixo desterrar a poesía da súa vida. Foi así como ideou un
plan de estudo para a nova Ada na que ademais de historia ou música,
aprendese ciencias e matemáticas.
Os esforzos da súa nai por reprimir o seu sentido da poesía foron en balde. O seu extraordinario talento posibilitou que predijera o impacto dunha innovación tecnolóxica que nin sequera fora construída. Nunha carta á súa nai, Lovelace escribe: ?Non me concediches a poesía filosófica. ¡Inviste a orde! Concédesme a filosofía poética, a ciencia poética?? Lady Ada Lovelace soubo ver nunha máquina de calcular a futura era da computación.
Non tardou en deixar atrás á súa nai e aos seus primeiros profesores en coñecementos matemáticos. Xunto á ilustre Mary Somerville, prestixiosa científica da época coa que mantivo unha fecunda correspondencia, quizá a persoa que máis influiría en Ada foi o adiñeirado inventor Charles Babbage, con quen mantivo unha intensa amizade e colaboración ao longo da súa vida. Segundo revelan algunhas cartas daquela época, algo cambiou cando nunha das míticas ceas que organizaba Babbage ?con comensais ilustres da talla de Darwin, Faraday ou Dickens? leste mostrou a súa invención máis recente: a Máquina das Diferenzas.
Aquel artilugio turbou a Ada e de forma instantánea sentiu un notable interese por el.
Foi o preludio da Máquina Analítica, un invento ideado para realizar calquera cálculo matemático. Ela encargaríase de traducir ao inglés o único documento achega deste invento, que bautizaría como Esquema da Máquina Analítica. Sobra dicir que foi máis aló dunha mera relación de instrucións sobre o artefacto, expuxo o algoritmo que evidenciaba como podía utilizarse a máquina para computar unha secuencia de números complexos. E así foi como Ada Lovelace sentou as bases da programación.
Un cerebro privilexiado
Un cerebro únicoAda Lovelace tivo unha saúde delicada. De pequena sugrió unha estraña parálisis que foi achacada a ?os nervios?. A súa actividade investigadora foi unha permanente fonte de preocupación entre os seus achegados debido á crenza da época de que a constitución feminina era demasiado débil para soportar tanta ?tensión mental? á que Ada sometíase cos seus estudos matemáticos. Segundo o seu profesor, Augustus De Morgan, necesitaría de ?toda a forza da constitución dun home para soportar fatígaa de pensamento que sen dúbida acabaría padecendo?.
Con todo, non foi o esforzo intelectual o que finalmente acabou coa súa vida. Tratada con opiáceos e sangrías para acougar eses nervios que a enfermaban, finalmente morreu por mor dun cancro de útero que sufriu durante dous anos. A famosa enfermeira británica Florence Nightingale escribiu sobre a súa enfermidade: Dicían que ninguén podía vivir tanto tempo si non fóra á peito vitalidade do seu cerebro, que parecía nunca ía falecer. Morreu aos 36 anos, á mesma idade que o seu pai. Cumprindo o seu último desexo foi enterrada xunto ao pai que nunca coñeceu
.
Os esforzos da súa nai por reprimir o seu sentido da poesía foron en balde. O seu extraordinario talento posibilitou que predijera o impacto dunha innovación tecnolóxica que nin sequera fora construída. Nunha carta á súa nai, Lovelace escribe: ?Non me concediches a poesía filosófica. ¡Inviste a orde! Concédesme a filosofía poética, a ciencia poética?? Lady Ada Lovelace soubo ver nunha máquina de calcular a futura era da computación.
Non tardou en deixar atrás á súa nai e aos seus primeiros profesores en coñecementos matemáticos. Xunto á ilustre Mary Somerville, prestixiosa científica da época coa que mantivo unha fecunda correspondencia, quizá a persoa que máis influiría en Ada foi o adiñeirado inventor Charles Babbage, con quen mantivo unha intensa amizade e colaboración ao longo da súa vida. Segundo revelan algunhas cartas daquela época, algo cambiou cando nunha das míticas ceas que organizaba Babbage ?con comensais ilustres da talla de Darwin, Faraday ou Dickens? leste mostrou a súa invención máis recente: a Máquina das Diferenzas.
Aquel artilugio turbou a Ada e de forma instantánea sentiu un notable interese por el.
Foi o preludio da Máquina Analítica, un invento ideado para realizar calquera cálculo matemático. Ela encargaríase de traducir ao inglés o único documento achega deste invento, que bautizaría como Esquema da Máquina Analítica. Sobra dicir que foi máis aló dunha mera relación de instrucións sobre o artefacto, expuxo o algoritmo que evidenciaba como podía utilizarse a máquina para computar unha secuencia de números complexos. E así foi como Ada Lovelace sentou as bases da programación.
Un cerebro privilexiado
Un cerebro únicoAda Lovelace tivo unha saúde delicada. De pequena sugrió unha estraña parálisis que foi achacada a ?os nervios?. A súa actividade investigadora foi unha permanente fonte de preocupación entre os seus achegados debido á crenza da época de que a constitución feminina era demasiado débil para soportar tanta ?tensión mental? á que Ada sometíase cos seus estudos matemáticos. Segundo o seu profesor, Augustus De Morgan, necesitaría de ?toda a forza da constitución dun home para soportar fatígaa de pensamento que sen dúbida acabaría padecendo?.
Con todo, non foi o esforzo intelectual o que finalmente acabou coa súa vida. Tratada con opiáceos e sangrías para acougar eses nervios que a enfermaban, finalmente morreu por mor dun cancro de útero que sufriu durante dous anos. A famosa enfermeira británica Florence Nightingale escribiu sobre a súa enfermidade: Dicían que ninguén podía vivir tanto tempo si non fóra á peito vitalidade do seu cerebro, que parecía nunca ía falecer. Morreu aos 36 anos, á mesma idade que o seu pai. Cumprindo o seu último desexo foi enterrada xunto ao pai que nunca coñeceu
.
Comentarios
Publicar un comentario