Margaret Hamilton, a muller que nos levou á Lúa
Margaret
Hamilton obtivo unha licenciatura en matemáticas e unha diplomatura en
filosofía en 1958, aínda que ao terminar a carreira estivo un tempo
dando clase de matemáticas e francés a alumnos de instituto mentres o
seu marido terminaba a súa carreira.
Xa en 1959, e aínda que en principio estaba interesada en dedicarse ás matemáticas abstractas, aceptou un traballo no Proxecto MAC de Mathematics And Computers, Matemáticas e Ordenadores do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts, hoxe coñecido como Laboratorio de Informática e Intelixencia Artificial, no que desenvolveu programas para facer predicciones meteorolóxicas usando ordenadores.
De aí pasou a traballar no sistema SAGE, un sistema de ordenadores interconectados que recibían datos de estacións de radar e que estaba baseado no proxecto Whirlwind do MIT. SAGE tiña como obxectivo controlar todo o que sucedía no espazo aéreo próximo aos Estados Unidos e que puidese ser unha ameaza para o país e durante moitos anos foi fundamental para o funcionamento do famoso NORAD, o Mando Norteamericano de Defensa Aeroespacial.
En 1963 pasou a traballar no Laboratorio Charles Stark Draper do MIT, que gañara o concurso para desenvolver o software dos ordenadores de a bordo do programa Apolo, onde a contrataron o mesmo día que fixo a entrevista para solicitar o posto.
Por moito que nos sorprenda hoxe en día, nas primeiras versións dos documentos que especificaban os requerimientos do programa Apolo a palabra "software" non aparecía por ningún lado. E iso que a NASA tiña claro que quería incluír un ordenador de propósito xeral nas naves pola flexibilidad que iso supoñía á hora de engadirlle novas funcións. Pero o seu desenvolvemento non estaba incluído nin no orzamento nin reservara tempo para o seu desenvolvemento. De todos os xeitos para cando Margaret Hamilton incorporouse ao seu novo posto de traballo a importancia do software para os ordenadores de a bordo xa estaba razonablemente clara, aínda que aínda non estaba claro do todo como acometer o seu desenvolvemento; de feito ela mesma xa escribira para entón que os ordenadores eran algo tan novo que as ciencias da computación e a ingeniería do software máis que disciplinas formais eran campos nos que se aprendía sobre a marcha, traballando.
Xa en 1959, e aínda que en principio estaba interesada en dedicarse ás matemáticas abstractas, aceptou un traballo no Proxecto MAC de Mathematics And Computers, Matemáticas e Ordenadores do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts, hoxe coñecido como Laboratorio de Informática e Intelixencia Artificial, no que desenvolveu programas para facer predicciones meteorolóxicas usando ordenadores.
De aí pasou a traballar no sistema SAGE, un sistema de ordenadores interconectados que recibían datos de estacións de radar e que estaba baseado no proxecto Whirlwind do MIT. SAGE tiña como obxectivo controlar todo o que sucedía no espazo aéreo próximo aos Estados Unidos e que puidese ser unha ameaza para o país e durante moitos anos foi fundamental para o funcionamento do famoso NORAD, o Mando Norteamericano de Defensa Aeroespacial.
En 1963 pasou a traballar no Laboratorio Charles Stark Draper do MIT, que gañara o concurso para desenvolver o software dos ordenadores de a bordo do programa Apolo, onde a contrataron o mesmo día que fixo a entrevista para solicitar o posto.
Por moito que nos sorprenda hoxe en día, nas primeiras versións dos documentos que especificaban os requerimientos do programa Apolo a palabra "software" non aparecía por ningún lado. E iso que a NASA tiña claro que quería incluír un ordenador de propósito xeral nas naves pola flexibilidad que iso supoñía á hora de engadirlle novas funcións. Pero o seu desenvolvemento non estaba incluído nin no orzamento nin reservara tempo para o seu desenvolvemento. De todos os xeitos para cando Margaret Hamilton incorporouse ao seu novo posto de traballo a importancia do software para os ordenadores de a bordo xa estaba razonablemente clara, aínda que aínda non estaba claro do todo como acometer o seu desenvolvemento; de feito ela mesma xa escribira para entón que os ordenadores eran algo tan novo que as ciencias da computación e a ingeniería do software máis que disciplinas formais eran campos nos que se aprendía sobre a marcha, traballando.
Ela defendía a idea de que cada misión era un sistema formado "en parte
polo software, en parte polas persoas, e en parte polo hardware". Por
iso propoñía deseñar non só os programas necesarios para levar a cabo a
misión como podían ser o de navegación ou o que controlaría o aterrizaje
nos biosbardos senón tamén ter en conta a interacción entre os varios
compoñentes do sistema e como iso podía afectar ao seu funcionamento.
Unha das cousas que defendía, por exemplo, era a necesidade de deseñar os programas a proba de erros de quen os ían a usar, malia a oposición da mesma NASA, que non vía tal necesidade, pois dicía que os astronautas non se ían a equivocar nunca? Ata que Jim Lovell conseguiu borrar todos os datos de navegación do ordenador de a bordo durante a misión Apolo 8 ao introducir un comando equivocado.
As súas ideas e a súa capacidade de traballo ?botáballe horas e horas, fins de semana incluídos? levárona en 1965 a estar a cargo do equipo de desenvolvemento do software, que en 1968 estaba formado por máis de 400 persoas.
E en 1969 a validez das súas ideas quedou máis que demostrada durante o alunizaje do Apolo 11. O ordenador de a bordo do módulo lunar, sobrecargado pola cantidade de tarefas que tiña que realizar nese momento, podía quedar saturado, o que obrigaría a cancelar o alunizaje. Pero grazas á previsión de Margaret Hamilton e o seu equipo os programas que supervisaban o funcionamento do ordenador detectaron isto e foron priorizando tarefas, dando prioridad á tarefa máis importante do momento, aterrar o módulo lunar.
Por iso recordamos o 29 de xullo de 1969 como a data na que a humanidade puxo por primeira vez pé noutro astro e non como a data na que fracasamos no primeiro intento de facelo.
Unha das cousas que defendía, por exemplo, era a necesidade de deseñar os programas a proba de erros de quen os ían a usar, malia a oposición da mesma NASA, que non vía tal necesidade, pois dicía que os astronautas non se ían a equivocar nunca? Ata que Jim Lovell conseguiu borrar todos os datos de navegación do ordenador de a bordo durante a misión Apolo 8 ao introducir un comando equivocado.
As súas ideas e a súa capacidade de traballo ?botáballe horas e horas, fins de semana incluídos? levárona en 1965 a estar a cargo do equipo de desenvolvemento do software, que en 1968 estaba formado por máis de 400 persoas.
E en 1969 a validez das súas ideas quedou máis que demostrada durante o alunizaje do Apolo 11. O ordenador de a bordo do módulo lunar, sobrecargado pola cantidade de tarefas que tiña que realizar nese momento, podía quedar saturado, o que obrigaría a cancelar o alunizaje. Pero grazas á previsión de Margaret Hamilton e o seu equipo os programas que supervisaban o funcionamento do ordenador detectaron isto e foron priorizando tarefas, dando prioridad á tarefa máis importante do momento, aterrar o módulo lunar.
Por iso recordamos o 29 de xullo de 1969 como a data na que a humanidade puxo por primeira vez pé noutro astro e non como a data na que fracasamos no primeiro intento de facelo.
Comentarios
Publicar un comentario